مناجات

خدایا! بر خودم از روی جهل ظلم کردم و سرکشی کردم بر تو نیز از روی جهل.
دنیا و رنگ‌هایش مرا فریفت. نشناختم آنطور که باید بشناسم.غرق شدم در فانی در حالی که تو باقی هستی و بس.
دل بستم بر بر سست ‌ترین تکیه گاهها در حالی که تو محکم‌ترین تکیه گاهی.
پروردگارا! تو آسمان پایین را با نور ستارگانت زینت بخشیدی، دل مرا از تاریکی برهان و با نور خود روشنی بخش.
شمس و قمری درخشان بر مدار مشخص در حرکت درآوردی، مرا از هرز روی ها نجات داده و بر مدار خود قرار ده.
تو که بی‌نیاز از اندیشه و تجربه‌ای، هماهنگی ات در آفرینش نظیر ندارد.
خداوندا! تو آگاهی بر آغاز و پایان هر چیز. هیچ چیزی از تو پنهان نیست. خطاهایم نیز از تو پوشیده نیست اما تو به فضیلت آنها را پوشاندی. پس درگذر از آنها.
خداوندا! از رحمت خود بادها را به حرکت درآوردی. رحمتت را از من دریغ مدار که بی‌ رحمتت پایانی جز نابودی ندارم.
تو همواره بوده‌ای و از چیزی به وجود نیامده‌ای، وجودت را از من دریغ مکن که بی‌ وجودت عدمی بیش نخواهم بود.

خطبه یک نهج البلاغه

ماه غم و اندوه تمام می شود. با حال خوب دل چه کنم؟

دلم گره خورده بود با گلوی بریده، دست های قلم شده، تن اربا اربا شده‌.

دلم گره خورده بود با لب خشکیده، مادر غم دیده و سر بریده.

دلم گره خورده بود با حزن زینب، غربت دختر سه ساله و هجر خواهر.

با حال خوب دل چه کنم؟

مهربانا!
تو که ستودنی و بهترین هستی. اگر در لحظه لحظه زندگی ام نباشی، زندگی معنا ندارد.
می دانم اگر من از تو غافل باشم. تو هرگز مرا فراموش نخواهی کرد.
گاهی دنیا و زیبایی هایش چنان مرا از تو دور می کند که از خود نیز دور می شوم و آن وقت است که وای بر من.
از تو سپاسگزارم که مرا در بین بهترین بندگان خود جای داده ای.
هوایی که نفس می کشم، زمینی که بار قدم هایم را به دوش می کشد و روزیم را از آن می گیرم.آب که هم جسمم را جان می بخشد وهم روحم را، همه و همه نشان از لطف بیکران تو نسبت به من دارد.
تو که در عین وحدت، کثرتت را در یک یک مخلوقاتت نمایان کرده ای.چطور شاکرت نباشم؟ ای منعم ترینِ منعمان.
محکم ترین تکیه گاهی که در لحظات سخت و دشوار به آن تکیه کرده و امید دارم مهربانم تو هستی.
دستهایم را بالا می آورم و چنگ می زنم ریسمان الهیت را. رهایم نکن که بی تو در قعر ظلمات فرو می روم.
اگر آغوش گرم تو بعد از پشیمانی و ندامت نبود، سردی گناه روحم را از حرکت به سوی کمال و سعادت باز می داشت و اینک نه اشرف مخلوقات که از جمادات هم پست تر می شدم.
پس ای بهترین هدایت گر خودم را به تو می سپارم.

خداوندا!
هیچ نیندوخته ام، هیچ نکرده‌ام و هیچ نساخته ام جز ویرانه ای.
سالها دویده ام و پوییده ام از پی دنیا و هیچ نیافته ام جز ویرانه ای زینت داده شده.
حال در این ویرانه تنها مانده ام و امید یاری جز از جانب تو بر هیچ سو ندارم و یاری طلب نکرده‌ام جز از تو.

اینک اگر تو هم برانیم به کدام سو روی آورم.

باز خسته و فسرده نام تورا فریاد می زنم، از جور روزگار پناهی نمی یابم جز تو.
از آن جهت که هم معلول و هم علت غصه هایم، خود می باشم.
طبیبی نخواهم یافت حاذق تر از تو.
شاید فریادم بی صدا باشد اما می دانم گوشی شنوا آن را می شنود.
پس خدایا! ای شنواترین شنوندگان، تو خود پاسخم ده.